Horror Week  4:
Texas Chainsaw Massacre: Leatherface

Leatherface to bohater serii filmów Texas Chainsaw Massacre, czyli Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną.
Reżyserem i pomysłodawcą serii jest Tobe Hooper, który na pomysł wypad podczas wizyty w sklepie z narzędziami - przypatrując się pile łańcuchowej, o pomoc przy tworzeniu scenariusza poprosił Kims Henkela i tak inspirując się seryjnym mordercą Ed Gein - który podobno był kanibalem, a z kości i skór wyrabiał meble i naczynia kuchenne. W rolę Leatherfaca jako pierwszy wcielił się aktor Gunnara Hansena, któremu Hooper pozwolił pokierować w jakim kierunku pójdzie odgrywana przez niego postać. Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną film okazał się wielkim hitem i do tej pory doczekał się 7 części:
The Texas Chain Saw Massacre (Teksańska masakra piłą mechaniczną)
Rok prod.: 1974 reż. Tobe Hooper
The Texas Chainsaw Massacre 2 (Teksańska masakra piłą mechaniczną 2)
Rok prod.: 1986  reż. Tobe Hooper
Leatherface: The Texas Chainsaw Massacre 3 
(Teksańska masakra piłą mechaniczną 3)
Rok prod.: 1990  reż. Jeff Burr
The Return of the Texas Chainsaw Massacre
(Teksańska masakra piłą mechaniczną: Następne pokolenie)
Rok prod.: 1994 reż. Kim Henkel

Remake:
The Texas Chainsaw Massacre (Teksańska masakra piłą mechaniczną)
Rok prod.: 2003 reż. Marcus Nispel
I tu rzadkość remake jest porównywalny do oryginału.
Prequel remaku:    
The Texas Chainsaw Massacre: The Beginning 
(Teksańska masakra piłą mechaniczną: Początek)
Rok prod.: 2006 reż. Jonathan Liebesman
i nie wiem co?
Piła Mechaniczna 3D (Texas Chainsaw 3D)
Rok prod.: 2013 reż. John Luessenhop

Co do dokładnej biografii Latherfaca to przez te wszystkie prequele, sequele i prequele sequeli to trudno to ogarnąć, ale mniej więcej jest taka:
Urodził się 7 sierpnia 1939 roku, w Travis County w centralnym Teksasie. Jego matka pracowała w rzeźni (i po raz kolejny oczywiście był owocem gwałtu), tam też umarła podczas porodu. Dziecko urodziło się zniekształcone, więc szef wyrzucił noworodka do śmietnika. Kilka godzin później niemowlę znalazła Luda Mae Hewitt, która przygarneła chłopca. 
Chłopca nazwali Thomas Hewitt ((wg. hoopera Leatherface’a to Sawyer). Postępująca choroba sprawiła że chłopiec przestał chodzić do szkoły, a na twarz założył chustę. W wieku 16 lat chłopiec zaczął pracować w rzeźni (w której umarła jego matka) po pewnym czasie miasto zaczęło „pustoszeć”, zaczęły pojawiać się problemy z dostawą jedzenia... i tak rodzina postanowiła zmienić menu, a ludzkie mięso stanowiło być głównym składnikiem diety.
Leatherface w poszukiwaniu nowego image (a może z potrzeby upodobnienia się do reszty rodziny), ze skóry ofiar robi sobie maskę.
Schemat filmów TCM jest do siebie podobny - grupka ludzi skręca nie tam gdzie trzeba i trafia wprost ręce Leatherfaca i jego rodzinki oczywiście na obiad... jako danie główne.

Horror Week  2:

A Nightmare on The Elm Street: Freedy Kruger

Freedy Kruger to jeden z najbardziej znanych bohaterów ze szklanego ekranu i bez wątpienia jedna z największych ikon horroru.

Twórcą tego przyjemniaczka jest Wes Craven, który pod wpływem przeczytanego artykułu o ludziach, których nawiedzały nocne koszmary i z ich powodu umierali we śnie. Scenariusz powstał w 1981 roku, lecz żadna wytwórnia nie chciała go zrealizować, aż trafił do producentów z New Line Cinema, którzy zgodzili się go sfilmować - zresztą film okazał się wielkim sukcesem finansowym i uratował wytwórnię, która była na progu bankructwa.

Podobno postać Freede’go była inspirowana autentyczną postacią - okolicznego pijaczka, który kręcił się w okolicy rodzinnego domu Wes’a. Pijaczek miał oszpeconą twarz i nosił stary rozciągnięty sweter. Natomiast nazwisko należało do chłopaka, który dawał kość Wes'owi w szkole.

Filmowa historia Freedego i tak w skrócie:

Freedy Kryger jest owocem gwałtu, jego matką była zakonnicą Amanda Kruger, która pracowała w szpitalu psychiatrycznym w Springwood. Pewnego dnia przez pomyłkę została zamknięta na oddziale z najbardziej niebezpiecznymi chorymi. Minęło kilka dni zanim ją odnaleziono. Matka, jako zakonnica nie usunęła dziecka.  Po urodzeniu Freedy trafił do sierocińca, skąd trafił pod opiekę alfonsa, który znęcał się nad nim. O jakimś czasie ból zaczął sprawiać mu przyjemność – do tego stopnia, że zaczął sam się okaleczać brzytwą ojca.

Po kliku latach Freedy zamieszkał przy ulicy Wiązów wraz z żoną i córką. Jednak w Springwood zaczęły ginąć dzieci (Freedy skonstruował sobie rękawice, gdzie zamiast palców zmontował ostrza). Kiedy żona Freedego zaczęła się domyślać, że to on porywa dzieci, ginie z rąk Freedego. Wkrótce na ślad Freedego trafia policja, ale z powodu błędów procedur sądowych - Freedy wychodzi na wolność. Jak nie trudno się domyśleć mieszkańcy Springwood niebyli tego powodu bardzo zadowoleni, zaczęli ścigać go na własną rękę? Freedy schował się w opuszczonej kotłowni, którą podpalono. Freedy spłonął żywcem, a jego zwłoki trafiły do bagażnika na złomowisku. Ale jak to w filmach bywa - w chwili śmierci Freedy zawarł pakt z siłami ciemności, które obdarowały go nieśmiertelnością, a ona sam nawiedzał dzieci swoich oprawców w snach - jeżeli osoba umierała w snach, umierała też na jawie.

W rolę Freedego wcielił się genialny Robert Englund:

A Nightmare on Elm Street (Koszmar z ulicy Wiązów)

Rok prod.: 1984, Reżyser: Wes Craven

W tym filmie debiutował Johnny Deep

A Nightmare on Elm Street Part 2: Freddy’s Revenge 

(Koszmar z ulicy Wiązów 2: Zemsta Freddy’ego)

Rok prod.: 1985, Reżyser: Jack Sholder

A Nightmare On Elm Street 3: Dream Warriors (Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy snów)

Rok prod.: 1987, Reżyser: Chuck Russell

A Nightmare On Elm Street 4: The Dream Master (Koszmar z ulicy Wiązów 4: Władca snów)

 Rok prod.: 1988, Reżyser: Renny Harlin

Nightmare on the Elm Street 5: The Dream Child (Koszmar z ulicy Wiązów 5: Dziecko snów)

 Rok prod.: 1989, Reżyser: Stephen Hopkins

 Freddy’s Dead: The Final Nightmare (Freddy nie żyje: Koniec koszmaru)

Rok prod.: 1991, Reżyser: Rachel Talalay

New Nightmare (Nowy koszmar Wesa Cravena)

Rok prod.: 1994, Reżyser: Wes Craven

Freedy nawiedza ekipę filmową, która kręci film... Koszmar z ulicy Wiązów a na ekranie pojawiają się aktorzy z gdzie grają samych siebie.

Freddy s. Jason (Freddy kontra Jason)

Rok prod.: 2003, Reżyser: Rony U

Freedy spotyka Janosa Vorhees z Piątku 13-ego (ale o tym wkrótce)

Warto wspomnieć o serialu telewizyjnym o Freedy pt. „Freddy’s Nightmares”, którego powstały 2 sezony każdy po 22 odcinki. Freedy pojawił się jeszcze w serii książek będącymi adaptacją filmów, w kilku grach i całej masie komiksów, tu polecam Freddy vs. Jason vs. Ash

I jak to bywa w USA  w 2010 nakręcono remake, gdzie w Freedego wcielił się Jackie Earle Haley - a sam Freedy oprócz tego, że był morderca to też pedofilem - bez komentarza.

Już niedługo Halloween z tej okazji zapraszamy na Horror Week, gdzie przez cały tydzień będziemy publikować fan-arty i krótki opis moich ulubionych horrorów, na początek…

Horror Week  1: Hellraiser: Pinhead

Pinhead pierwszy raz pojawił się na stronach noweli Powrót z piekła (The Hellbound Heart) w 1986 roku, której autorem jest angielski pisarz, dramaturg, scenarzysta filmowy i komiksowy oraz reżyser Clive Barker. Rok później na podstawie własnego scenariusza, Clive nakręcił film „Hellraiser”, niskobudżetowy film stał się klasykiem i zyskał miano kultowego. Pinhead to przywódca cenobitów, demonicznych kapłanów z krainy wiecznego bólu i cierpienia, nieskończonego labiryntu rządzonego przez boga Lewiatana. Kluczem do świata cenobitów jest kostka/układanka Lemarchanda, która odpowiednio ułożona otwiera bramy piekieł. Pozwala Pinhedowi i jego spółce przeniknąć do naszego świata po duszę osoby, która otworzyła bramę, aby zaznał ostatecznej przyjemności - a ta przyjemność ma mało wspólnego z tym, co rozumiemy, jako przyjemne... wieczne tortury, skaryfikacja i takie tam. W postać Pinheda aż ośmiokrotnie wcieli się Doug Bradley, który podobno tak się wczuł w rolę, że sam zaczął pisać swoje kwestie, w najnowszej części w głównego cenobitę wcielił się Stephan Smith Collins - ale on jak i cały film wypadło bardzo kiepsko - więc nie ma oczy pisać.

Do dziś powstało aż 9 filmów z serii Hellraiser:

Hellraiser (Wysłannik piekieł)

Rok podr.: 1987, Reżyser: Clive Barker

Hellbound: Hellraiser 2 (Wysłannik piekieł 2)

Rok prod.: 1988, Reżyser: Tony Randel

Hellraiser 3: Hell on Earth (Hellraiser 3: Piekło na ziemi)

Rok prod.: 1992, Reżyser: Anthony Hickox

Hellraiser: Bloodline (Hellraiser 4: Więzy krwi)

Rok prod.: 1996, Reżyser: Kevin Yagher, Alan Smithee

Hellraiser: Inferno (Hellraiser 5: Wrota piekieł)

Rok prod.: 2000, Reżyser: Scott Derrickson

Hellraiser: Hellseeker (Hellraiser 6: Droga do piekła)

Rok prod.: 2002, Reżyser: Rick Bota

Hellraiser: Deader (Hellraiser 7: Sekta)

Rok prod.: 2005, Reżyser: Rick Bota

Hellraiser: Hellworld (Hellraiser: Hellworld.com)

Rok prod.: 2005, Reżyser: Rick Bota

Hellraiser: Revelations

Rok prod.: 2011, Reżyser: Víctor García

i kilka fanowskich filmów polecam Hellraiser: Prophecy, czyli Hellraiser + Armia Boga (też bardzo dobry horror)

Pisząc o „Hellraiser” trzeba wspomnieć o komiksach na stronach, których kontynuowano przygody Pinheda i jego ekipie i tu jak to bywa ze wszystkim było raz lepiej i gorzej, chociaż było parę kwiatków np. „Ded. Things Rot” autorstwa Mika Mignola. Ciekawym pomysłem była seria „Jihad„ gdzie cenobici spotkają Cabala i jego Nocne Plemię. W Polsce wydano 2 zbiorcze tomy w cyklu Obrazy Grozy.

Obecnie w USA, serie „Hellraiser” raczej nieduże wydawnictwo BOOM! Studio i tu naprawdę jest bardzo fajnie - polecam i zapraszam jutro. 

Wczoraj czytałem o planowanym reboot’cie Hallraiser’a, nad którym piecze obejmuje Clive Barker, a role Pinheada znów wcieli się Doug Bradley.

Pan Norton też ma coś na Halloween!
Przeszukując czeluści dysków Pan Norton znalazł rysunek, który doskonale pasuje do wczorajszego dnia.

A jako, że mamy Halloween!
Szybki rysunek od Pana Grohmana :)